Ինչպես արդեն գիտենք տուբերկուլոզը հիմնականում օդակաթիլային ճանապարհով փոխանցվող վարակիչ հիվանդություն է, որի դեպքում ախտահարվում են ոչ միայն թոքերը, այլ նաև այլ օրգան համակարգեր (բացառությամբ եղունգներից և մազերից):

Վարակելիության տեսանկյունից վարակող են համարվում թոքերում ակտիվ տուբերկուլոզ ունեցող հիվանդները, ովքեր հազալիս, փռշտալիս կամ խոսելիս արտազատում են տուբերկուլոզի ակտիվ բացիլներ: Հազվադեպ հանդիպում է նաև ալիմենտար՝ սննդի միջոցով վարակի տարածումը: Մարդու համար վարակի աղբյուր կարող են հանդիսանալ նաև տուբերկուլոզով հիվանդ կենդանիները (խոզերը, խոշոր եղջերավոր անասունները, կատուները, շները, թռչունները):

Տուբերկուլոզը չի փոխանցվում ժառանգաբար:

Տուբերկուլոզով հնարավոր չէ վարակվել հասարակական տրանսպորտում, սրճարանում կամ խանութում:

Կարևոր է հասկանալ, որ տուբերկուլոզով կարելի է վարակվել ու հիվանդանալ միայն ակտիվ բացիլակիր հիվանդի հետ երկարատև կոնտակտի արդյունքում: Բացի այդ պետք է նշել, որ օրգանիզմի վարակումը միկոբակտերիաներով միշտ չէ բերում հիվանդության առաջացման, քանզի օրգանիզմի դիմադրողականությունը մեզ ակտիվ պաշտպանում է բոլոր տեսակ վարակներից: Այս տեսանկյունից հիվանդության առաջացմանը նպաստում են կյանքի անբարենպաստ պայմանները և օրգանիզմի դիմադրողականության անկումը:

Տուբերկուլոզի ռիսկի խմբում են՝

ՄԻԱՎ վարակակիրները,

Քաղցկեղով հիվանդները,

Ալկոհոլիզմով տառապողները,

Քրոնիկ հիվանդություններ ունեցող անձինք,

Հղիներն ու երեխաները: